Begin juni 2005. Al heel lang hadden wij het over een 2e hond; zou wel leuk zijn voor onze Chico (reu van vijf-en-een-half, afkomstig uit het asiel van Zutphen). Wel doen, niet doen, toch maar doen??? Uiteindelijk een besluit genomen; er komt er een bij! De familie Willemsen krijgt gezinsuitbreiding. Een ding stond van meet af aan al vast; het zou weer een asielhond worden.
Na wat omzwervingen kwamen wij op de site van een organisatie voor Spaanse honden terecht. Hier stonden 2 leuke honden die een plaats verdienden. Na een mail van onze kant kwam er snel reactie uit Spanje. Twee mail-rondes later was de afspraak gemaakt; wij gingen voor Boca, en die zat al in Nederland. Om precies te zijn bij Janny en Ton de Jongh in Geertruidenberg. Afspraak gemaakt, warme ontvangst en wat nog veel belangrijker was…. een schat van een hond, die prima overweg kon met onze Chico. Inpakken en wegwezen dus! Traantjes bij het afscheid, maar het is voor het goede doel; gaan dus. Boca had een nieuw thuis……. en wij een nieuw stel goede mensen erbij in onze kring; we hebben nog steeds contact en bij Jacky en mij was de liefde voor Spanje aangevuld met liefde, mededogen en compassie voor Spaanse honden in minder florisante situaties.
We besloten om direct contact op te nemen met Fabiënne, de voorzitter van deze organisatie. In september zouden we naar Malaga vliegen en een ding was zeker; we wilden Fabiënne ontmoeten én zien waar onze Boca bijna 4 jaar van z’n leventje had moeten doorbrengen. Via mail en telefoon hebben we met haar afgesproken; zij zou ons oppikken in La Cala de Mijas en vandaar zouden we met haar meegaan. Na deze lange aanloop een korte indruk van onze tocht met Fabiënne en van hetgeen we daarbij zijn tegengekomen!
Fabiënne pikte ons en we zijn direct naar haar asiel gereden. Wat we hier zagen overtrof onze inschattingen al aardig. Hokken vol met honden, wel bijna 100; groot, klein, licht, donker, gezond en minder-gezond. Allemaal vrolijke beestjes, blij met een lief woordje en ………. gered van de dood!
Toen we deze hondjes zagen, was de inschatting dat er maximaal 2 het einde van de week zouden halen (in november 2005 bleek dat ze het allemaal hebben gered). Deze dag had ‘men’ voor de poorten van het asiel een doos met honden letterlijk gedropt. Andere honden worden aan de poort vastgebonden. En dit zijn dan ook nog de honden die geluk hebben.
Het is niet ongewoon om je hond de auto uit te schoppen of gewoon aan een boom te binden. Nee, niet zoals in Nederland met een touw, gewoon op vier pootjes, maar wat hoger in de boom. Afhankelijk van het humeur van de ‘baas’ echt hoog boven de grond, maar soms ook op die hoogte dat je pootjes nog net de grond kunnen raken. Tenminste, tot je uitgeput bent en geen lucht meer in je hondenlongen hebt! Geef een van ons gewoon eventjes 5 minuten met deze ‘baasjes’ in een donker steegje ………………….
Hierna zijn we naar het grote asiel in Malaga gereden. Onderweg vertelde Fabiënne ons dat zij, ondanks al haar drukke werkzaamheden even tijd voor ons gemaakt had. Dit omdat wij naast het adopteren van een hond ((háár hond, dat zeker wel), ook nog belangstelling hadden voor haar levenswerk. In Malaga aangekomen bleek Juan Carlos (de baas) daar helaas niet te zijn. Toen we hier over de drempel stapten, wisten we echt niet wat ons overkwam. Ineens stonden we temidden van meer dan, naar schatting, 50 loslopende honden. Later bleken hier meer dan 600 honden te zitten!
Jacky stond stijf van schrik, verdriet en overweldiging. Geen van ons wist op dat moment wat ie voelde; de ellende en het verdriet van al deze honden hing gewoon in de lucht. Gelijktijdig werd je overweldigd door pure blijdschap, nieuwsgierigheid en een snak naar genegenheid. Want wat je ook vind van honden; huichelen doen zijn niet. Dat is voorbehouden aan ons soort, de mens!
Hier had onze Boca dus jaren gewoond, tezamen met al die andere honden. Beschut door een dak, wat houten planken en hier en daar een muurtje. Hier lopen grote, kleine, gezonde, zieke, zwakke en sterke honden door elkaar heen; in grote getale. Een van de honden was gewond aan zijn poot, een andere (Stray) had een flinke hap uit zijn oor, maar liet zich heerlijk knuffelen, onverstoorbaar voor de vliegen in zijn wonden.
Aan de buitenkant ziet dit asiel er niet uit. Dikke buitenmuren, prikkeldraad over de muur en van god en alleman verlaten. Als je aankomt, lijkt het wel een vesting. Wat bleek? In de directe omgeving lag een kamp van Gitanos (zigeuners), waar ook een aantal vechthonden aanwezig zijn. Gitanos vinden het leuk om af en toe wat vechthonden over de muur te zetten om de toch al verzwakte honden daar uit te dagen, te bevechten en ………………… te doden! De gemiddelde Spanjaard typeert dit niet op voorhand als abnormaal! Doordat deze Gitanos hier zo dicht op wonen, is het noodzaak dat er ten minste één persoon 24 uur per dag in het asiel aanwezig is. Wat dat betreft heeft Fabiënne nog geluk met eigen asiel.
Zij vertelde ons op de terugweg dat zij in ‘al haar onschuld’ (of was het onwetendheid of gedrevenheid) eens zo’n kamp opgereden is en er twee honden die er zeer slecht aan toe waren, heeft weggehaald en meegenomen!
Tenslotte zijn we op bezoek geweest bij de man die Boca gevonden had. Hier woonde de moeder van onze Boca nog. Het was emotioneel voor ons om de moeder van onze Boca te zien, te aaien en toe te spreken. Klinkt misschien raar, maar we hebben haar verteld dat haar zoon nog leefde, het goed had en dat wij voor haar jong zouden zorgen. Wat ons wel raakte, was de conditie van mam; kale plekken, waarschijnlijk een kleine infectie en een doffe vacht. Hoewel we meelij met Boca’s moeder hadden, was het in elk geval helder dat zij ondanks dit alles het nog vele malen beter heeft dan menige hond in het asiel van Malaga, van Fabiënne of elders in het land!
Aan het eind van deze vermoeiende, enerverende maar bovenal leerzame, emotionele dag zijn we met Fabiënne mee naar huis gegaan om nog wat te eten. Samen met haar, haar man Dirk, nonkel George en 16 honden en één kat hebben we de dag daar heerlijk besloten. Zelf hebben Fabiënne en Dirk 15 honden en de 16e was Sophie; een opvanghond. Sophie was de enige overlevende van een roedel van 32 honden. Ook deze honden zijn bezocht door wat Gitanos-honden, die over het hekwerk gezet zijn. Sophie was zwaargewond weggevlucht en de dans ontsprongen. Ze is nu diverse keren geopereerd en sterkt goed aan, zodat ze snel naar een veilig thuis terug kan keren.
We schatten in dat het niet gelukt is over te brengen wat wij daar hebben gezien. Misschien maar beter ook, want anders sliep u als lezer wellicht ook een paar nachten niet, net zoals ons is gebeurd. We hopen wel dat het gelukt is om een tip van de sluier op te lichten met betrekking tot de leefomstandigheden van honden (en katten) in de asiels van Spanje. We hopen ook dat dit maakt dat mensen die toch al een hond willen, niet op zoek gaan naa een rashond maar eens in het asiel gaan kijken. Of dit nu een Nederlands, Spaans of Grieks asiel is, maakt ons niet uit: al die dieren hebben recht op een lekker en veilig, liefdevol leven. Uiteraard is het fijn als u door dit verhaal via een bonafide organisatie die zich onder meer bezig houdt met de herhuisvesting van Spaanse viervoeters uw hond adopteert. Want hoewel ze geen stamboom hebben en geen prijzen winnen, weet ik zeker dat ze uw hart kunnen winnen zodat u samen een hele fijne tijd tegemoet kunt gaan!
